Analiza pierwiastkowa włosów jest najnowocześniejszą metodą określającą stan biochemiczny organizmu. Ten laboratoryjny test pozwala na określenie zawartości w organizmie 35 istotnych dla zdrowia pierwiastków śladowych (20 makro- i mikropierwiastków oraz 15 pierwiastków toksycznych). Naukowcy dowiedli, iż zachodzi zależność między poziomami pierwiastków we włosach i w narządach wewnętrznych. Objawy chorobowe pojawiające się we włosach pacjenta wskazują nie tylko, że „coś złego” dzieje się w organizmie, lecz także ujawniają fakt, że organizm nie mógł „poradzić sobie” ze szkodliwymi czynnikami.

 

We krwi również występują pierwiastki, które są transportowane do różnych komórek organizmu. Na podstawie analizy krwi nie można jednak stwierdzić, jakie jest ich nagromadzenie w poszczególnych tkankach, gdzie są magazynowane. Stężenie pierwiastków we krwi może zmieniać się wraz ze zmianami emocjonalnymi, w zależności od pory dnia, w której pobierana jest krew, bądź od posiłku spożytego przed jej pobraniem. Takiej zmienności nie obserwuje się w analizie włosów.

Pierwiastki śladowe są zdecydowanie ważniejsze niż witaminy, gdyż nie mogą być „wyprodukowane” przez żyjący organizm. Organizm może wytworzyć wiele witamin, ale nie może wytworzyć potrzebnych pierwiastków śladowych oraz często pozbyć się ich szkodliwych nadmiarów.

Reklama

 

Pobranie materiału do badania

Do analizy należy pobrać kosmyk 300–400 mg włosów (około łyżki stołowej). Należy wyciąć je z tyłu głowy, 3–4 cm od skóry głowy, najlepiej by były one naturalne, niefarbowane. Trwająca ok. 3 tygodni analiza pierwiastkowa włosów, interpretowana jest przez lekarzy współpracujących z laboratorium. Ostateczny opis wyników składa się z dwóch części. Pierwsza adresowana jest do pacjenta, druga do lekarza opiekującego się pacjentem. W drugiej części zawarte są wnioski, sugestie programu odżywczego i wskazówki dietetyczne. Do lekarza należy ostateczna decyzja o zastosowaniu właściwego sposobu odżywiania organizmu konkretnego pacjenta.

 

Co wykazuje analiza?

Z analizy możemy dowiedzieć się przede wszystkim, jakich pierwiastków nam brakuje, a jakie mamy w nadmiarze. Nikogo nie trzeba przekonywać, że nadmiar niektórych mikroelementów może być szkodliwy dla organizmu. Zatrucie ołowiem, kadmem czy rtęcią może np. być przyczyną wielu schorzeń.

Głównym zadaniem laboratorium jest określenie typu metabolicznego i stanu odżywienia badanego pacjenta. Można wtedy wskazać najlepszy sposób odżywiania się, przy wsparciu programem właściwej suplementacji witaminami, minerałami, antyoksydantami i innymi preparatami odżywczymi. Pozwoli to uzyskać właściwą, indywidualną równowagę metaboliczną. Jest to niezbędny element procesu leczenia każdej choroby.

 

Od najmłodszych lat...

To, że naszym dzieciom brakuje cennych pierwiastków, najbardziej widać po ich zachowaniu. Wszelkie zaburzenia relacji wapnia do magnezu, które często są spowodowane nadmiernym podawaniem cukrów, czyli słodyczy, mają bardzo duży wpływ na ich nerwowość i nadpobudliwość. Problem w tym, że rodzice rzadko kojarzą te zachowania z nadmiarem cukru w ich diecie. Nadmiar cukru wymusza podjadanie między głównymi posiłkami. Być może wystarczyłoby odstawić słodycze, ale jak to zrobić, gdy sami je lubimy i chętnie nimi częstujemy. Oczywistą tego konsekwencją są problemy zdrowotne.

 

Małgorzata Loroch

 

*   *   *

 

Czy wiesz, że?

Nadmierne spożycie pierwiastków może obniżyć korzystne działanie witamin, np.:

  • Cynk może obniżyć korzystne działanie witaminy D.
  • Wapń może obniżyć korzystne działanie witaminy A.

Z drugiej strony nadmierne spożycie witamin może obniżyć korzystne działanie pierwiastków, np.:

  • Witamina C może obniżyć korzystne działanie miedzi.
  • Witamina D może przyczynić się do niedoboru magnezu.

Nadmierne spożycie żelaza może przyczynić się do wystąpienia takich objawów, jak: zapalenie stawów, wysokie ciśnienie tętnicze krwi, napięciowy ból głowy z zawrotami.

Natomiast objawami niedoboru żelaza są: stany osłabienia i duszności, anemia, obstrukcje. Taki stan wywołuje przede wszystkim niedokrwistość, a następnie uszkodzenia błon śluzowych związane z upośledzeniem wchłaniania składników pokarmowych. Konsekwencją braku tego metalu jest ograniczenie wzrostu i wycieńczenie organizmu.

Nadmiar miedzi w diecie wywołuje różne zmiany metaboliczne, a odległe skutki wiąże się ze zmianami w wątrobie, nerkach, tkance mózgowej oraz naczyniach wieńcowych i mięśnia sercowego.

Brak miedzi powoduje ogólną słabość, obniżenie prawidłowego oddychania tkankowego, owrzodzenia skórne.

Nadmierne spożycie samego wapnia może przyczynić się do nadwagi i zmęczenia.

Przy deficycie wapnia mogą wystąpić skurcze mięśni, mrowienia i drętwienia w rękach i nogach, ból w stawach, zwolnienie tętna. Objawami niedoboru są: krzywica u dzieci, osteoporoza u dorosłych.

Metale toksyczne mogą wywołać trudności w nauce u dzieci, osłabienie pamięci i koncentracji.

Szkodliwość cynku jest związana przede wszystkim z wtórnym deficytem miedzi i nie wywołuje objawów specyficznych. Ostre zatrucie cynkiem powoduje osłabienie, wymioty i niedokrwistość. Zatrucia cynkiem następują najczęściej po spożyciu owoców lub warzyw opryskiwanych preparatami cynkowymi lub przechowywane w cynkowych naczyniach.

W deficycie cynku pierwszymi objawami są: kurza ślepota, brak apetytu, drżenie kończyn, karłowatość, łamliwe paznokcie, niedobór pigmentu i łamliwość włosów. Prowadzi to do stanów depresyjnych, zwiększa skłonność do infekcji, a także powoduje zaburzenia miesiączkowania i brak popędu seksualnego.

Magnez wywiera wpływ na metabolizm sodu, potasu i wapnia. Potrzebny jest do syntezy białek, chroni naczynia włosowate mięśni przed uszkodzeniami i odgrywa kluczową rolę w biochemicznych przemianach energetycznych cukru we krwi.

Niedobór magnezu jest przyczyną wielu dysfunkcji metabolicznych w organizmie. Objawia się np. napięciem mięśni, zaburzeniem rytmu serca, nudnościami, zmianami psychicznymi i stanami depresyjnymi. Powoduje też zaburzenia wzrostu.

Chrom stabilizuje poziom cukru we krwi. Obniża poziom cholesterolu i trójglicerydów w naczyniach krwionośnych, stymuluje przemiany energetyczne i syntezę kwasów tłuszczowych.

Brak chromu powoduje bóle głowy, brak wewnętrznej energii, nastroje depresyjne, skłonności do alkoholu, słodyczy, a także powoduje zaburzenia w gospodarce białek i lipidów.