Jeśli lekarz podejrzewa na przykład zmiany miażdżycowe w naczyniach mózgowia, może zlecić angiografię – badanie inwazyjne naczyń krwionośnych polegające na wprowadzeniu do nich tak zwanego środka cieniującego, czyli kontrastu. Ten wraz z krwią przemieszcza się przez układ krwionośny. Dzięki temu na zdjęciach rentgenowskich widać dokładnie wnętrze naczyń.

 

Angiografię wykonuje się:

  • przy podejrzeniu na przykład zakrzepicy lub zespołu górnego otworu klatki piersiowej,
  • w celu potwierdzenia obecności zmian patologicznych tętnic,
  • w celu potwierdzenia anomalii w budowie anatomicznej,
  • w diagnostyce guzów nowotworowych,
  • po stwierdzeniu krwawienia z przewodu pokarmowego.


Czasami badanie jest łączone z zabiegiem leczniczym – podczas angiografii do naczyń można wprowadzić lek, poszerzyć naczynie lub zamknąć jego światło (embolizacja), na przykład w celu zatamowania krwawienia.

Przed badaniem należy poinformować, jakie lekarstwa aktualnie przyjmujemy, czy mamy skłonność do krwawień (skaza krwotoczna), wysokie ciśnienie tętnicze lub problemy z krążeniem. Powinniśmy także pokazać lekarzowi wyniki wcześniej wykonanych badań (na przykład tomografii komputerowej lub badania dopplerowskiego). Przeciwwskazaniem do angiografii jest ciąża.

Reklama



Przebieg badania

Ponieważ jest to badanie inwazyjne, angiografia jest przeprowadzana w szpitalu. Pacjent powinien być na czczo. Kontrast może być podany na dwa sposoby. Metoda Dos Santosa polega na wprowadzeniu środka cieniującego bezpośrednio do badanej tętnicy. W metodzie Selingera wykorzystywany jest cewnik, którym kontrast wprowadza się do żyły – najczęściej poprzez tętnice udową, pachową, ramienną. Po wstrzyknięciu kontrastu wykonuje się serię zdjęć rentgenowskich. W tym czasie pacjent musi pozostać nieruchomy.
W czasie podawania kontrastu mogą wystąpić przykre dolegliwości: nudności, bóle lub zawroty głowy, szum w uszach. O wszystkich należy na bieżąco informować lekarza przeprowadzającego badanie.
Angiografia trwa z reguły około godziny. Po badaniu wyjmuje się cewnik, a na ukłute naczynie zakładana jest opaska uciskowa. Potem pacjent zostaje poddany 24-godzinnej obserwacji.