Wiele matek skarży się na brak apetytu u swoich pociech. Wykorzystują każdą chwilę dziecka zajętego zabawą lub oglądaniem telewizji, by wsunąć mu do buzi choć mały kęs. Straszą, przekupują, a dziecko kaprysi, czasami odmawia z czystej przekory. Szybko zauważa, że grymaszenie przy posiłkach wzbudza niepokój i wywołuje pożądane zainteresowanie najbliższych. Czasami jest to właśnie chęć zwrócenia na siebie uwagi.

 

Pediatrzy twierdzą, że jeśli dziecko-niejadek jest żywe, radosne, to znaczy, że w jego organizmie nic złego się nie dzieje. Każde dziecko zjada bowiem tyle, by rosnąć i przybierać na wadze proporcjonalnie do budowy ciała. Odmawianie przez nie jedzenia bardzo rzadko jest spowodowane chorobą. Wątpliwości rodzice powinni rozwiać podczas kontrolnej wizyty u lekarza.

 

 

Jeść to, co niezbędne dla organizmu

Jedzenie powinno pokrywać dzienne zapotrzebowanie organizmu na substancje energetyczne. Jest ono zależne przede wszystkim od wieku, aktywności i stopnia rozwoju dziecka. Im jest młodsze, tym więcej kalorii potrzebuje, bo szybciej się rozwija i stale rośnie. Jadłospis powinien być tak skomponowany, by zawierał białko (15–20%), tłuszcze (30%) i węglowodany (50–55%).

Białka zwierzęce (w przeciwieństwie do roślinnego) zawierają wszystkie niezbędne aminokwasy zapewniające prawidłowy wzrost i rozwój poszczególnych organów. Za pełnowartościowe białka uważa się te, wchodzące w skład jaj, mięsa, ryb oraz mleka i jego przetworów (sery, twarogi, kefiry i jogurty).

Dzieciom należy przyrządzać chude mięso (duszone lub gotowane), drób bez skórki, podawać mało żółtek z jaj. Nie powinno się przekraczać dziennego zapotrzebowania na tłuszcz, zwłaszcza zwierzęcy, gdyż zwiększa on stężenie cholesterolu we krwi.

Reklama

 

Węglowodany, najlepiej gdy są to cukry złożone, pochodzące z gruboziarnistego pieczywa, jarzyn i owoców, a nie z cukrów prostych zawartych w słodyczach.

Zdecydowanie należy unikać fast foodów i chipsów, których nadmiar prowadzi do otyłości, nadciśnienia tętniczego, wczesnej miażdżycy oraz powoduje dolegliwości żołądkowo-jelitowe.

 

Ile kalorii potrzebuje

Wiek dziecka

kcal/kg masy ciała

0–3 miesiące

110–120

4–6 miesięcy

100–110

7–9 miesięcy

90–100

10–12 miesięcy

80–90

1–3 lata

1300

4–6 lat

1700

7–10 lat

2400

11–14 lat

2200–2700 (u dziewcząt mniej)

15–18 lat

2100–2800

 

 

Żywieniowe nawyki

W naszej kulturze jedzenie jest silnie związane z emocjami. Większość dorosłych nie kontroluje swojego jedzenia, tzn. je nieregularnie i byle jak, z braku czasu często korzystając z żywności wysoko przetworzonej, ubogiej w witaminy i minerały. Ich brak lub niedobór może uszkodzić układ immunologiczny, hamować wzrost, pamięć, decydować o rozwoju wad postawy, chorób oczu czy zębów. Wady powstające w wyniku deficytu witamin i minerałów zaliczamy do skutków tzw. głodu ukrytego. Ignorując sygnały wewnętrzne własnego organizmu, rodzice zazwyczaj nadmiernie kontrolują jedzenie dzieci. Obawiają się, że ich niejadek będzie się źle rozwijał i straci odporność na infekcje. W oczekiwaniu na wizytę u pediatry można dzieciom podać, specjalnie dla nich skomponowane smaczne i zdrowe preparaty witaminowe dostarczające szybko rozwijającemu się organizmowi niezbędnych substancji odżywczych.


Powody do zmartwień

Brak łaknienia utrzymujący się dłużej niż trzy dni i gwałtowne chudnięcie powinien już skłonić rodziców do wizyty u lekarza. Może to być sygnałem nieprawidłowego funkcjonowania żołądka (nadkwasota lub przewlekłe zapalenie błon śluzowych), niedomagania trzustki, tarczycy lub innych infekcji organizmu.

Dzieci i młodzież nie powinny stosować diety wegetariańskiej. Wszelkie oznaki drastycznego odchudzania się, dokładnego przeliczania kalorii, nawet szklanki herbaty, ciągłe marznięcie, wymioty – mogą być pierwszym sygnałem poważnej choroby jaką jest anoreksja i bulimia.

 

Małgorzata Szymańska

*   *   *

Reklama

 

Gdy brakuje apetytu – wskazówki

  • Sadzamy dziecko wygodnie przy stole.
  • Na talerz nakładamy małe ilości pożywienia.
  • Posiłek powinien być kolorowy i zachęcać do jedzenia.
  • Pozwólmy dziecku wybrać ulubione danie.
  • Nie stosujmy przymusu, gdy dziecku jakiś produkt nie smakuje.
  • Towarzyszmy dziecku przy posiłku, by nie czuło się samotne przy stole.
  • Nie dokarmiajmy dziecka między zasadniczymi posiłkami.