Na co zwracać uwagę, aby w porę zgłosić się do lekarza? Jaki może być początek cukrzycy?
Oczywiście, podstawowe parametry rozpoznania cukrzycy obejmują głównie badania laboratoryjne – m.in. podwyższony poziom glukozy w surowicy czy ewentualnie obecność glukozy w moczu, ale różne symptomy mogą także sugerować jej rozpoznanie.
Na obraz choroby składa się wiele dolegliwości, ale pacjent najczęściej skupia się nad tymi, które mu szczególnie uprzykrzają życie.
Wzmożone pragnienie, a także częste oddawanie moczu są typowe dla cukrzycy. Wielomocz w cukrzycy oznacza oddawanie dużych ilości prawie bezbarwnego moczu, a budzenie się w nocy z koniecznością wielokrotnego pójścia do ubikacji jest odbierane jako coś wyjątkowo męczącego.
Chudnięcie w cukrzycy potrafi być niezauważone, a otyła osoba cieszy się z takiego stanu, nie zdając sobie sprawy, że jest to objaw chorobowy.
Pacjent z nierozpoznaną, a więc i nieleczoną cukrzycą, może chudnąć nawet przy zwiększonym apetycie, a jeżeli dotyczy to chorych o wyjściowo niskiej wadze, to w stosunkowo krótkim czasie może dojść do niebezpiecznego wyniszczenia.
Chudnięcie nie zawsze jednak występuje, a szczególnie w cukrzycy typu 2 pacjent może nie tracić na wadze. Złe samopoczucie, ogólne zmęczenie – to objawy bardzo mało charakterystyczne, na podstawie których można łatwo wyciągnąć zbyt pochopne wnioski – lub przeciwnie – pominąć je jako coś nieistotnego. Wzmożona senność
może szybko pokierować na właściwe tory diagnostyczne, ale nietypowe ogólne złe samopoczucie, drażliwość czy brak chęci do życia mogą ujść uwadze lub zostać łączone z innymi problemami, np. depresją czy zwykłym przemęczeniem.
Zgłaszanie przez pacjenta występowania zaparć chyba zbyt rzadko nasuwa przypuszczenie cukrzycy, a podawanie preparatów rozluźniających stolec może znacznie pogorszyć stan chorego, doprowadzając do silnego odwodnienia.
Zdarza się, że pierwszym lekarzem sugerującym rozpoznanie cukrzycy jest dermatolog, do którego pacjent zgłasza się z powodu nawracających lub opornych na leczenie zmian zapalnych skóry. Często mają one postać czyraków lub zmian grzybiczych. Pojawienie się parestezji, czyli uczucia mrowienia dłoni i stóp, kieruje pacjenta do neurologa, który też jako pierwszy może rozpoznać cukrzycę.
Jedne z bardziej niepokojących objawów wiążą się z zaburzeniami wzroku, a nagłe pojawienie się zamazanego widzenia powinno przyspieszyć nasze działania i spowodować konsultację okulistyczną. Nawracające infekcje dolnych dróg moczowych, szczególnie u kobiet ze współistniejącym świądem sromu, każą też pomyśleć o cukrzycy.
Rozpoznanie cukrzycy u dzieci i młodzieży bywa czasami bardziej dramatyczne, gdy z niewiadomego jeszcze powodu pacjent wpada w śpiączkę.
Trudniej postępować z chorymi, którzy cukrzycę ignorują lub gdy nie towarzyszą jej żadne dolegliwości. Wtedy pacjent nie wierzy w swoją chorobę, a więc nie ma zamiaru poddawać się jakimkolwiek zabiegom leczniczym czy diagnostycznym. Rozpoznanie cukrzycy może nastąpić w czasie okresowych badań lekarskich w zakładzie pracy, gdy pacjent nie odczuwa żadnych niepokojących zmian swojego zdrowia. W wieku emerytalnym każdy sam powinien dbać o systematyczne wykonywanie takich badań.
Rozpoznanie cukrzycy nie powinno być odbierane jako wyrok, ale jako sygnał, że trzeba zadbać o swoje zdrowie. Konieczność przestrzegania odpowiedniej diety, utrzymanie prawidłowej masy ciała, zachowanie aktywności fizycznej na odpowiednim poziomie, nieuleganie nałogom, stosowanie ziołowych kuracji oraz systematyczne poddawanie się badaniom kontrolnym – to podstawy zdrowego stylu życia.