Niebolesna opuchlizna, obrzęk lub zgrubienie w jednym z jąder może być objawem raka. Na szczęście ten jego typ jest całkowicie wyleczalny, o ile zostanie wcześnie wykryty. Dlatego ważne jest comiesięczne samobadanie. Rak stanowi tylko 1 proc. wszystkich odmian raka dotykających mężczyzn, jest jednak zarazem najczęściej występującym rakiem u mężczyzn pomiędzy 20. a 34. rokiem życia. Prawie 75 proc. przypadków występowania raka jądra notuje się u mężczyzn pomiędzy 20. a 49. rokiem życia.

 

 

Ryzyko wystąpienia

Dwie grupy mężczyzn są szczególnie narażone na ryzyko wystąpienia tego rodzaju raka: panowie z tak zwanym wędrującym jądrem i mężczyźni, u których jądro osadziło się w mosznie po ukończeniu 6. roku życia. Ryzyko zmian u tych mężczyzn jest 3–17 razy większe niż u pozostałych.

Reklama

 

Rodzaje raka

Guzy dzielą się na dwie główne grupy: nasieniaki i pozostałe (tak zwane nienasieniaki). Nasieniaki rozwijają się wolniej i pojawiają się około czterdziestki, nienasieniaki zaś – najczęściej około 20–30. roku życia. Są one bardziej złośliwe niż nasieniaki. Aż 75 proc. z nich w momencie diagnozy zdążyło się już przerzucić na węzły chłonne, podczas gdy 65–85 proc. nasieniaków występuje wyłącznie w jądrze.

 

Objawy

Najczęstsze objawy to niebolesna opuchlizna, obrzęk lub zgrubienie w jednym z jąder. Niektórzy mężczyźni doświadczają tępego bólu i uczucia ciążenia w podbrzuszu, mosznie i pachwinie.

W związku z tym, że objawy raka jądra są podobne do tych, które towarzyszą infekcjom i innym chorobom, niezwykle istotne jest, aby zwrócić się o pomoc do urologa, by ten postawił ostateczną diagnozę.

 

Leczenie

Pierwszym krokiem leczenia jest chirurgiczne wycięcie chorego jądra. Dalsze postępowanie jest uzależnione od rodzaju raka i stadium choroby. W bardziej zaawansowanych przypadkach konieczna może się okazać chemioterapia i naświetlanie. Jednak, co pocieszające, w niektórych przypadkach leczenie kończy się tylko na operacji.

 

Płodność

Rak rzadko atakuje równocześnie oba jądra. Dlatego to, które pozostało, zazwyczaj jest w stanie produkować odpowiednią ilość hormonów i pacjent jest nadal płodny.