Nagłe ustanie przepływu krwi powoduje zatrzymanie podstawowych funkcji życiowych organizmu: krążenia, oddychania i czynności ośrodkowego układu nerwowego. Jest to śmierć kliniczna.

Podjęcie czynności ratunkowych w czasie, w którym chory znajduje się w stanie śmierci klinicznej daje szansę całkowitego powrotu wszystkich czynności życiowych bez groźby uszkodzenia mózgu. Dzieje się tak dlatego, iż podczas śmierci klinicznej w komórkach nadal zachodzą procesy metaboliczne aż do momentu wyczerpania zapasów energetycznych i dopiero wtedy w wyniku zaburzeń biochemicznych (głównie kwasicy) zostają one całkowicie zatrzymane. Jest to moment przejścia ze stanu śmierci klinicznej do śmierci biologicznej – tej właściwej i nieodwołalnej.

 

Zatrzymanie krążenia na czas dłuższy niż 3–4 minuty z reguły prowadzi do nieodwracalnego uszkodzenia komórek kory mózgowej.