Częste oddawanie moczu oznacza zwiększenie częstości mikcji u osoby, która przyjmuje płyny w zwykłej ilości. Nie pijąc więcej niż zazwyczaj, musi ona częściej korzystać z toalety, zarówno w ciągu dnia, jak i nocy.

 

Zdrowy człowiek oddaje mocz 5–7 razy na dobę, a podczas nocnego wypoczynku normalnie nie ma takiej potrzeby.

Konieczność nieprawidłowo częstego oddawania moczu (inaczej – częstomocz, polakisuria) nie jest chorobą, lecz objawem jakiegoś schorzenia, nie zawsze umiejscowionego w obrębie dróg moczowych. Dlatego też zasługuje na poważne potraktowanie, pomijając fakt, że już sama w sobie może być irytująca, tym bardziej, że zwykle mocz oddawany jest często, ale małymi porcjami.

Reklama

 

Przyczyny

Z czego wynika potrzeba częstych mikcji? Przyczyn jest wiele:

  • zakażenia układu moczowego
  • stany zapalne cewki moczowej
  • choroby nerek (które wydalają większe ilości moczu)
  • łagodny rozrost stercza (gruczołu krokowego, prostaty)
  • schorzenia pęcherza moczowego i jego stany zapalne
  • nowotwory gruczołu krokowego (w tym przypadku potrzeba oddawania moczu utrzymuje się przez całą dobę, a wzrasta w nocy)
  • ucisk na pęcherz wywołany przez guzy w obrębie miednicy mniejszej
  • kolka nerkowa (oddawanie moczu często, ale w bardzo małych ilościach, „po kropelce”) w przebiegu kamicy układu moczowego
  • cukrzyca
  • zaburzenia elektrolitowe
  • zaburzenia hormonalne
  • ciąża

Częstsze oddawanie moczu może być też związane ze zwiększoną podażą płynów, stosowaniem leków moczopędnych czy czynnikami emocjonalnymi.

 

Diagnoza i leczenie

Częste oddawanie moczu wymaga leczenia. Trzeba ustalić przyczyny zaburzenia, a następnie je wyeliminować. Obywanie się bez pomocy lekarza, radzenie sobie z przykrymi objawami za pomocą środków dostępnych bez recepty i stosowanie domowych metod może mieć tylko charakter doraźny. Na dłuższą metę zagraża to pogłębieniem się problemu lub rozwojem poważnych chorób.

W pierwszej kolejności należy się zgłosić do lekarza rodzinnego, który zleci wykonanie badania ogólnego moczu. O infekcji świadczy duża liczba bakterii i leukocytów. Jeśli na podstawie badania ogólnego nie da się rozpocząć leczenia, to wykonuje się jeszcze badania dodatkowe pozwalające wykluczyć zakażenie dróg moczowych, a także cystografię i badanie urodynamiczne. Lekarz pierwszego kontaktu może też skierować do innych specjalistów, na przykład urologa czy nefrologa.